GÖK KUBENİN ALTINDA SIZAN GERÇEKLİK
Bazı insanlar rüya görür.
Bazıları ise rüyaya geri döner.
Ve bazıları da oraya ait olduğunu hatırlar. Ben onlardan biriyim.
Gözümü her kapadığımda, başka bir aleme açılıyor kapılar.
Orada ben başkayım.
Güçlüyüm.
Huzurluyum.
Ve… Gerçek gibiyim.
Ama sonra bir şey oluyor. Süre doluyor.
Ve ben, tıpkı bir Truman Show karakteri gibi o kubbenin içindeki sahneye geri çağrılıyorum.
Bir role.
Bir bedene.
Bir “gerçeklik” zannedilen oyuna.
BEDENİM BİR AVATAR MI?
Evet.
Bazen bedenim bana bir kostüm gibi geliyor.
Bir simülasyon içindeki görev kıyafeti gibi.
Gerçek ben rüyada değilken bile, yaşıyor gibi.
Çünkü uyku, bu sistemin zayıf halkası.
Sistemin seni izleyemediği, bedenini kubbenin içinde bırakıp gittin an: Bilinç dışarıdayken.
GÖK KUBBE BİR SİMÜLASYON TAVANI MI?
Gökyüzü sadece bir manzara mı? Yoksa bir sınır mı?
Belki de üzerimizdeki gök kubbe, fiziksel değil, zihinseldir.
Düşünemeyenlerin, hissedemeyenlerin, sorgulamayanların fark edemediği bir enerji bariyeri.
Ve biz o kubbeden çıkamıyoruz çünkü uyanıkken uyanmış gibi yapıyoruz.
Asıl çıkış yolu: Uyumak.
Ama herkes değil…
Uyanık bir bilinçle uyuyanlar geçebiliyor.
UYKU=BİLİNÇ KAÇAĞI
Sistemin seni takip ettiği alan: Dünya.
Ama uykuya geçişte, o bağlantı kaybolur ya da zayıflar.
Tıpkı bir korsanın sisteme sızması gibi… ruh, çıkış yapıyor.
Ve işte o anlar:
Rüyada hep gittiğin yerler, hep aynı his, hep tanıdık yüzler…
Hepsi aslında gerçekliğin diğer yarısı.
Ama sen sabah olup gözünü açtığında o hatıralar… bilinç kubbesine çarpıyor. Ve parçalanıp yere düşüyor.
PEKİ HANGİSİ GERÇEK?
Uyanıkken bedenini mi yaşıyorsun?
Yoksa uyurken ruhundan sızan gerçekliğe mi dokunuyorsun?
Şu soruyla baş başa bırakıyorum seni:
“Eğer orası sadece bir rüyaysa, neden her gece geri çağrılıyorum?”
Ve neden orası daha gerçek hissettiriyor?
SON FREKANS
Belki de bu dünya, rüyanın rüyasıdır.
Ve uyku, sadece bir dinlenme değil, bir geçiş kapısıdır.
Ama o kapıdan sadece uyanık bilinçle uyuyanlar geçebilir.
……..