İnsan, kendini evrenden ayrı sandığı sürece eksiklik hisseder.
Oysa Advaita Vedanta der ki: İkilik bir yanılsamadır.
Evren senden ayrı değil, senin bilincinle nefes alan bir bütündür.
Tıpkı okyanusun dalgaları gibi her biri farklı görünür ama su hep aynıdır.
Kuantum fiziği de aynı gerçeği başka bir dille anlatır:
Evrene gönderdiğin her titreşim, sana geri döner.
Bir düşünce, bir niyet, bir söz… Hepsi bir frekans yayar. Ve bu frekans, sana aynı tonda yankılanarak geri gelir.
Bu yüzden evrene ne söylersen dikkat et.
Korkularla konuşursan korkular büyür, şükürle konuşursan bolluk akar.
Yapamam dersen kapılar kapanır,
Olur dersen evren yönünü sana çevirir.
Zihin, sürekli yayın yapan bir vericidir.
Ne düşündüğün, neye inandığın, hatta neyi hissettiğin bile bir dalga olarak dışarıya yayılır.
Ve evren, senin yaydığın bu dalgayı hiç sorgulamadan geri yansıtır.
O sadece senin frekansına cevap verir tıpkı suyun sesi yankılaması gibi.
Advaita Vedanta bu döngüyü birlik olarak adlandırır.
Sen dua ettiğinde, aslında kendinle konuşursun. Çünkü senin iç sesinle evrenin sesi, aynı kaynaktan gelir.
Bu yüzden en büyük dönüşüm, kelimelerde başlar. İyiyi dile, güzeli söyle, sevgiyi gönder.
Ne kadar iyi frekans yayarsan, hayat o kadar sana iyi gelir.
Çünkü sen evrenin dışında bir gözlemci değilsin sen evrenin kendisisin.
Ve evrenin dilini hatırlamak, kendi öz ışığını hatırlamaktır.